Predestination - ยึดเวลาล่าอนาคต

Predestination (Michael Spierig, Peter Spierig / Australia / 2014)

 

***สปอยล์นะจ๊ะ***

 

 

หนังพยายามสุดๆ แต่เสียดายที่ช่องโหว่มันก็ใหญ่สัสๆ เหมือนกัน  เราไม่เชื่อว่ามันจะรักกันได้กันขนาดนั้นได้ง่ายๆ  ยิ่งแล้วใหญ่เมื่อตัวละครมันรู้ว่าสิ่งที่จะทำลงไปมันจะส่งผลดีร้ายยังไง  มันไม่มีรายละเอียดการดีเบตของตัวละครตรงนั้นทำให้การไปต่อมันเหมือนดันทุรังเหมือนแถและบังคับตัวละครให้เป็นไปตามเป้าเพื่อเรื่องราวที่สมบูรณ์  และเราไม่แน่ใจว่าคนในอดีตกับอนาคตโครโมโซมมันจะชุดเดียวกัน  ได้กันแล้วมีลูกแล้วคลอดออกมาจะบกพร่องทางร่างกายหรือสติปัญญาหรือเปล่า  

 

แต่พอมองในแง่ของสาส์นและปรัชญาที่ดูหนังผ่านมาสองสามวันแล้วยังก้องทบทวนอยู่ในหัว  มันก็เอ็ฟเฟ็กต์กับเราได้มากๆ แต่ก็ยังคิดไม่ตกตะกอนสักที  แล้วเราสนใจเรื่องราวต่อไปที่ว่า  พอพระเอกมันฆ่าอนาคตตัวเองตายแล้ว  ตัวมันเองในปัจจุบันจะเปลี่ยนแปลงอนาคตตัวเองได้หรือเปล่านะ...และตัวมันในเวลาอื่นๆ จะมาป๊ะกันและฆ่ากันอีกหรือเปล่า  พอเปลี่ยนไก่กับไข่มาเป็นคนมันก็งงและหาคำตอบยากพอๆ กัน  แต่ความคิดหนึ่งที่แว้บเข้ามาหลังจากหนังจบก็คือว่าพระเจ้าไม่ได้สร้างเรา  เราต่างหากที่สร้างตัวเราเองขึ้นมา...

 

ที่ชอบที่สุดคือความทะเยอทะยานที่มันอยู่ในร่องในรอยไม่ออกนอกลู่นอกทางไปไหนได้ตลอดรอดฝั่ง  ทั้งอารมณ์และบรรยากาศทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่ได้ออกแบบมาเพื่อให้หนังมันสนุกเพื่อเสิร์ฟอัดคนดูลูกเดียว  แต่ทุกอย่างมีไว้เพื่อพยุงเรื่องที่จะเล่าซึ่งความพยายามที่จะเล่ามันทำให้มันออกมาสนุกน่าลุ้นน่าตื่นเต้นได้  ถึงแม้เราจะเดาหนังได้ตั้งแต่เนิ่นก็ตาม

 

 

ตอนดูนี่สงสัยตลอดเวลาว่าแคสต์ของ Sarah Snook เนี่ยใช้นักแสดงคนเดียวหรือสองคนกัน  โดยเฉพาะหลังเป็นผู้ชายแล้วเพราะวางเสียงเนียนมากๆ  แว้บหนึ่งเราเห็นเป็น Dane Dehaan สักพักเป็น Leonardo DiCaprio หรือไม่ก็ Léa Seydoux ซึ่งมันก็เสริมความสนุกในการเทียบเคียงหน้าคนนั้นคนนี้แต่ก็ขัดสมาธิในการจ้องสังเกตไปทั้งเรื่อง  ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

 

สุดท้ายคือเราเกิดคำถามว่า  ถ้านี่เป็นหนังของ Christopher Nolan หรือผู้กำกับที่มีสาวกอุ่นหนาฝาคั่งคนอื่นๆ เรื่องราวแบบนี้  ประเด็นแบบนี้  วิธีการเล่าแบบนี้คนดูจะยังเอ็ฟเฟ็กต์กับหนังในความรู้สึกที่เป็นอยู่อย่างนี้หรือเปล่านะ?