SKIPTRACE - คู่ใหญ่สั่งมาฟัด

          พล็อตจับคู่ให้ตำรวจฮ่องกงสุดตงฉิน กับชายอเมริกันจอมปลิ้นปล้อนพริ้วไหลไปได้ทุกสถานการณ์มาอยู่ในภารกิจสุดวายป่วงด้วยกัน ออกผจญภัยและได้เรียนรู้ผ่านบุคลิกที่แตกต่างสุดขั้วของกันและกันและสิ่งสำคัญที่สุดคือมิตรภาพอันหอมหวาน นี่อาจเป็นพล็อตคลาสสิคที่ถูกเล่าซ้ำแล้วซ้ำเล่าในหนังชุด “คู่ใหญ่...ฟัด” ของดาวกังฟูอมตะอย่างเฉินหลง ซึ่งการกลับมาครั้งนี้เส้นเลือดใหญ่ของพล็อตก็ยังคงเป็นดังเดิม

          เราได้เห็นการพยายามทำ “เหล้าเก่าในขวดใหม่” ไม่ว่าจะเป็นการพยายามสร้างสรรค์รายละเอียดฉากแอคชั่น การออกแบบอุปสรรคและภารกิจตามรายทาง อารมณ์ขันที่หยอดมาตามรายทาง หลายอย่างมีความเวิร์คและเห็นพลังสร้างสรรค์ในตัวมันเอง ซึ่งถ้ามองแบบแยกองค์ประกอบ หลายๆ ซีน หรือซิทสนุกๆ ที่ตัวละครไปเจอนั้นก็สร้างความบันเทิงให้พอสมควร แต่พอเอามารวมเข้าเป็นภาพใหญ่จริงๆ กลับดูจำเจ ซ้ำเดิม น่าเบื่อหน่าย

          อาจเป็นเพราะการที่ตัวหนังเองไม่ได้พยายามเปลี่ยนแปลงใจความสำคัญที่ควรเปลี่ยนในระดับโครงสร้าง ทำให้ลำพังการคิดซีนใหม่ๆ เป็นรายละเอียดเล็กๆ ที่ยังไม่เพียงพอ ภาพรวมมันยังตอกย้ำให้อารมณ์เดิมๆ ที่หากเป็นยุคเฟื่องฟูแรกๆ ของเฉินหลง มันคงอาจจะยังเป็นอะไรที่น่าตื่นตาตื่นใจ แต่ไม่ใช่กับปัจจุบันนี้แล้ว

          ในยุคที่โลกเปลี่ยนแปลงรวดเร็วมหาศาล บรรดาคอนเทนต์ต่างๆ ต้องปรับตัวกันเอาตัวรอดหัวแทบแตก หนังเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น การจะแอบอิงความยิ่งใหญ่คลาสสิคและหวังว่าทำมากี่ทีคนดูก็ยังจะชอบอาจเป็นแนวความคิดที่จะตายไปในไม่ช้า เมื่อฝั่งฮอลลีวู้ดเองการนำแบรนด์ที่สร้างไว้ได้แข็งแรงในอดีตมารีเมคสร้างใหม่ก็แป๊กไปเยอะแล้วเหมือนกัน บางทีความแตกต่างอาจเห็นได้ชัดกับการที่ Train to Busan ทำได้สำเร็จในการเอาโคร้งสร้างหนังซอมบี้มหันตภัยแบบเดิมๆ มาเลาะตะเข็บโครงสร้างอย่างละเอียดและเพิ่มความสดใหม่ลงไปในทุกองค์ประกอบที่แสดงให้เห็นจากความสำเร็จของมันแล้วว่าพล็อตโครงสร้างแบบเดิมก็สามารถรื้อและสร้างใหม่และเอาคนดูอยู่ได้