๑๐๐ ร้อยขา - 100 Kha

[รีวิว] ๑๐๐ ร้อยขา
--- 5.9/10 ---
ดีกว่าไลโอและบึงกาฬ
เรียบง่าย ดูได้เพลิน ๆ
แต่ปัญหาก็ยังคงอยู่ที่ตัวบท

๑๐๐ ร้อยขา เป็นหนังแนวใหม่ ๆ ของไทยเรื่องที่ 4 นับตั้งแต่ ไลโอแย้ยักษ์, บึงกาฬ, คืนหมีฆ่า ที่ต้องบอกเลยว่า "ดีกว่าทุกเรื่องที่กล่าวมา" ในทุกด้าน มันเป็นความสนุกแบบเรียบง่าย ดูได้เพลิน ๆ ไม่ต้องทำอะไรให้มันซับซ้อน 

ตัวหนังว่าด้วยเรื่องของสัตว์ในตำนานอย่าง "ตะบองพลำ" ถ้าใครคุ้นเคยจะจำได้ว่าอยู่ในบทเรียนด้วย ตามตำนานกล่าวว่ามันคือตะขาบยักษ์ความยาวกว่า 18 เมตร สามารถล้มช้างและกินเป็นอาหาร ไม่รู้ว่ามีการสิงร่างคนหรือไม่ แต่ตัวหนังหยิบยกตำนานเรื่องนี้มาบอกเล่าใหม่ผสมเรื่องราวการสิงร่างเข้าไป มันจึงออกมาเป็นหนังเอาตัวรอดจากสัตว์ประหลาดในพื้นที่ปิด

ตัวบทไม่ได้มีปัญหาเรื่องการลำดับเหมือนอย่างบึงกาฬ ไม่ได้มีโมเม้นอิหยังวะเหมือนไลโอหรือคืนหมีฆ่า มันเลือกเล่าเรื่องง่าย ๆ ของกลุ่มคนที่ต้องมากักตัวในโรงแรมแห่งหนึ่งเนื่องจากสถานการณ์ Covid-19 และต้องมาเผชิญกับเหตุการณ์ตะขาบบุก! พร้อมด้วยหัวหน้าเหล่าตะขาบที่สิงร่างคนพร้อมหมายคร่าชีวิต ตัวหนังเล่าเรื่องง่าย ๆ เป็นเส้นตรง แบบเส้นตรงมาก ๆ จาก A ไป B ไป C ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนเลย ไม่ได้เล่นท่ายากอะไร หนังแค่ยัดใส่เหตุการณ์ประหลาดต่าง ๆ เข้ามา เป็นระยะ ๆ ที่ก็ดูสนุกเพลินอยู่นะ ดำเนินเรื่องเร็ว แต่นั่นแหละ มันธรรมดาและราบเรียบเกินไป

มันมีจุดที่ควรปรับปรุงอยู่เยอะ เริ่มตั้งแต่ตัวของตะขาบ ถ้าบอกเล่าเรื่องราวตำนานของ "ตะบองพลำ" เพิ่มไปสักหน่อย เป็นการสร้างความน่ากลัวให้เรื่องราวได้ไม่น้อยเลย มันจะช่วยส่งให้เรื่องราวมันดูขลังขึ้น รวมถึงมีความแบบ whodunit คือตัวหนังมันจะมีความแบบลึกลับเล็ก ๆ กับกลุ่มคนในนั้นว่าจริง ๆ แล้วมันคือยังไงกันแน่กับประเด็นเรื่องการสิงร่าง ใครฆ่าใคร ตอนนี้ใครทำ ใครคือตะขาบ คือตัวหนังปูเรื่องราวมาแล้วว่ามันอาจเป็นใครก็ได้ ก็น่าจะเอาจุดนี้มาขยี้สักหน่อยว่าใครก็ไว้ใจไม่ได้ จี้ให้คนดูระแวงไม่ไว้ใจว่าจริง ๆ ใครคือสัตว์ประหลาดกันแน่ แต่หนังก็เลือกที่จะเล่าออกมาง่าย ๆ โดยที่ไม่ได้สร้างบรรยากาศความหวาดระแวงให้คนดูเลย การใช้พื้นที่ปิดของเรื่องนี้ก็ไม่ได้รู้สึกกดดัน หรือรู้สึกถึงการเอาตัวรอดสักเท่าไหร่ มันไม่ค่อยมีซีนที่แบบชวนลุ้นมากเท่าที่ควร อีกอย่างเรื่องราวความเป็นเหตุเป็นผลที่มาที่ไปของตัวตะขาบมันก็ไม่ได้บอกเล่าเท่าที่ควร

มาพูดถึงการดีไซน์ตัวตะขาบกันหน่อย ต้องบอกว่าทำได้ดี สร้างสรรค์ ให้ความรู้สึกเป็นสัตว์ประหลาดที่เป็นตะขาบดี ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นสัตว์ประหลาดแบบใน Resident Evil อยู่เหมือนกัน เสียงประกอบก็ทำดี แต่มันไม่ค่อยน่ากลัว ไม่ค่อยน่าเกรงขามสักเท่าไหร่ มันไม่ได้มีซีนฆ่าจะ ๆ ของตัวตะขาบด้วยแหละ (อาจจะเพราะประหยัดงบ) มันควรจะน่าเกลียดน่ากลัวน่าขยะแขยงขนลุกได้อีก อีกอย่างเราคาดหวังความใหญ่ อลังกาล แต่ก็น่าเสียดายที่มันไม่เป็นอย่างที่คาด

ทางด้านนักแสดง ต้องบอกว่าไม่ได้มีอะไรโดดเด่น ที่พอจะโอเคคือ นิ้ง ชัญญาและเบนจามิน โจเซฟ ส่วนคนอื่น ๆ เฉยมาก ทั้งเดวิด อัศวนนท์ กับบทชายแก่ขี้โวยวาย หรือจะเป็นพระเอกอย่างไมค์ พิรัชต์ ที่นอกจากความหล่อเท่แล้ว คาแรคเตอร์ที่ keep cool ตลอดเวลาก็กลายเป็นว่าดูแข็งทื่อซะอย่างนั้น ทั้งหมดทั้งมวลทุกตัวละครมันขาดเสน่ห์อย่างน่าเสียดาย 

สรุปแล้ว ๑๐๐ ร้อยขา ไม่ได้ดีไม่ได้แย่ แต่ก็เป็นหนังสัตว์ประหลาดไทยที่ดีกว่าเรื่องทั้งไลโอและบึงกาฬ ซึ่งตัวหนังดำเนินเรื่องเป็นเส้นตรง เข้าใจง่าย ไม่ซับซ้อน แต่นั่นแหละมันตรงแหน่วเลย บทมันไม่ได้มีพลิกแพลง หรือลุ้นอะไรเท่าไหร่เลย เป็นหนังหยอดเหตุการณ์ต่าง ๆ เข้ามา เรื่องราวลงล็อก cliché จบแบบหนังแนวนี้เป็น ถึงแม้ตัวสัตว์ประหลาดตะขาบจะดีไซน์ได้สร้างสรรค์ แต่ก็ยังไม่น่าเกรงขามหรือน่ากลัวมากพอให้สร้างอารมณ์ร่วมไปกับเรื่องราว