บองสรันโอน - Bong SroIanh Oun

บองสรันโอน (ศิวาภรณ์ พงษ์สุวรรณ / Thailand / 2015)

 

หนังลุ่มๆ ดอนๆ น่าเบื่อเสมอต้นเสมอปลายมาตลอดทางจนต้องขยับตัวคลายความรำคาญ จนถึงช่วงกลางเรื่องที่พอเข้าช่วงสืบสวนสอบสวนหาเรื่องราวที่มาที่ไปของวิญญาณสาวด้วยโลเคชั่นประเทศเพื่อนบ้าน ด้วยนักแสดงกัมพูชามันดูมีอะไรพิเศษมากขึ้นมาหน่อย ตัวละครประกอบบางตัวดูน่าสนใจมากกว่าตัวละครหลักๆ เราชอบป้าที่เล่นเป็นแม่บ้านดูเป็นธรรมชาติดีจัง นักแสดงกัมพูชาที่เล่นเป็นแม่ของผีเวินก็มีพลังดี แล้วเราก็ชอบที่มันเป็นหนังผีที่มีความรุนแรงเกิดขึ้นแต่ไม่มีฉากความรุนแรงมันน่าสนใจดี รวมถึงตอนจบที่สรุปธีมของหนังที่ทำให้เราเกิดความรู้สึกชอบหนังเรื่องนี้ขึ้นมาได้บ้าง การยึดติดในความรักเดิมอดีตหอมหวานเก่าของทั้งคนและผีที่ไม่ต่างกันมันมีพลังสะท้อนความรู้สึกต่อกันและกันได้ประหลาดในความรู้สึกดี และเราก็สนใจในความเป็นไปหลังหนังจบว่าสุดท้ายแล้วทั้งคนและผีจะตัดสินใจกันยังไง ถึงหนังจะไปไม่ถึงจุดนั้นที่เราอยากรู้และถึงมันจะเล่าได้ย่ำแย่ก็ตาม

 

บทมันยังดูขาดๆ เกินๆ ไปเยอะ การเลือกตัวละครฝาแฝดมาเล่าโดยที่ก็ไม่ได้ใช้ให้มีผลพิเศษไม่ว่าจะทางความรู้สึกหรือเรื่องราวกับหนังอย่างชัดเจน ทั้งที่เราก็รู้สึกว่าหนังซ่อนความลับอะไรบางอย่างเอาไว้และก็ยังพยายามบอกใบ้หลายต่อหลายครั้งโดยที่ไม่ได้เฉลยอะไร คล้ายว่าปล่อยให้คนดูปะติดปะต่อกันเองและสุดท้ายก็ล้มเหลวกลายเป็นส่วนเกินที่ไม่ได้รู้สึกไปทางล้นเท่าไหร่นัก แต่กลับทำให้รู้สึกว่าหนังมันขาดความสมบูรณ์ในการเชื่อมโยงมากขึ้นไปอีก งานสร้างก็ไม่ได้ดีเด่รวมถึงงานถ่ายภาพที่หลายๆ ฉากค่อนไปทางย่ำแย่ โดยเฉพาะช็อตผีโผล่ที่จะให้ผีหลอกแต่คนดูมองแทบจะไม่เห็นผีขณะที่สกอร์ดนตรีประกอบเร่งเร้าเต็มที่จนคนดูหันมองหน้ากันเชิงถามว่าผีอยู่ไหนฟะ? ถึงแม้พอมันเป็นแบบนี้ซ้ำหลายๆ ฉากจนกลายเป็นเกมจับผิดผีที่ตลกดี แต่นี่ก็ไม่ใช่ตู้เกมหยอดเหรียญห้าบาทสิบบาทที่มีไว้ให้บันเทิงฆ่าเวลาหน้าโรง

 

การกำกับที่จับมือกับการตัดต่อรวมพลังทำลายหนังอย่างพร้อมใจและพร้อมเพรียงกันอย่างตลอดรอดฝั่ง การตัดต่อทำให้การกำกับที่ไร้อารมณ์บรรยากาศอยู่แล้วยิ่งส่งเรื่องราวให้ยืดย้วยหนักเข้าไปอีก เลวร้ายทั้งเส้นเรื่องและฉากเล่นมุกผี เฟดแล้วเฟดอีกจนควรจะเรียกว่าคนเฟดมากกว่าคนลำดับภาพ เฟดมาตลอดทั้งเรื่องแทบทุกฉากเหมือนกลัวคนดูจะสนุกกับหนังมากเกินไป จะเฟดอะไรกันนักกันหนาทั้งน่ารำคาญและน่าเสียดายแทนที่จะดีกับอารมณ์บรรยากาศหนังกับทำลายชิบหายวายป่วง บางฉากมาแค่ช็อตสองช็อตก็เฟดคิดอะไรอยู่บ้าหรือเปล่า!! ตอนเราดูเราก็เอาใจช่วยตลอดทั้งเรื่องนะ แต่ก็ขุนไม่รอดจริงๆ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมีคนลุกออกกลางเรื่อง มีคนหลับ มีคนเล่นมือถือ และดูเหมือนคำพูดของคนดูหลังออกจากโรงที่เราได้ยินเขาคุยกันว่า ‘เหมือนหนังลงทุนแค่แสนสองแสนเลยเนอะ...’ มันก็ดูไม่ไกลจากเนื้อหนังที่ได้เห็นบนจอ!!