พรุ่งนี้ตาย - Die Tomorrow

เป็นหนังเรื่องที่ 3 ของเต๋อ ถัดจาก 36 และ Mary is happy แต่เราก็ไม่อยากเรียกมันว่าหนังสักเท่าไหร่ เพราะบทแม่งโคตรเรียล และถ่ายทอดเหมือน Documentary ชิบหาย

DIE TOMORROW เป็นการถ่ายทอดเหตุการณ์ของคนที่กำลังจะตาย โดยมีคอนเซปส์ว่า "ก่อนวันสุดท้ายของชีวิต มักเป็นวันธรรมดาๆวันนึง"

เราจะไม่เห็นความซับซ้อนหรือการเล่าเรื่องเหมือนหนังปกติทั่วไป

"สิ่งที่เราจะได้ชม" มันเหมือนกับช่วงเวลาที่เราอยู่กับคนรัก หรืออยู่กับเพื่อน โดยที่มีคนแอบตั้งกล้องบันทึกเหตุการณ์นั้นเอาไว้ แล้วเราที่เป็นบุคคลที่สามก็มาเปิดกล้องนั้นย้อนดูอีกที

"ส่วนสิ่งที่เราจะได้รับ" คือเราจะรู้สึกว่าความตายมันเป็นเรื่องใกล้ตัวมากขึ้น และการตายไม่ได้หมายถึงแค่การสูญเสียตลอดไป

พูดถึงโทนหนังซะหน่อย หนังเงียบมาก และใช้เสียงบางอย่างสะกดคนดูได้อยู่หมัดจริงๆ เช่น เสียงหายใจ เสียงเข็มนาฬิกา

สุดท้ายนี้บอกตามตรงว่า DIE TOMORROW ไม่ใช่หนังที่ดูเอาสนุก และบางครั้งก็รู้สึกว่ามันเรียลจนกูเข้ามานั่งดูทำไมวะนี่ เพราะนี่มันชีวิตจริงของคนธรรมดาชัดๆ

ปล. ควรดูในโรงภาาพยนตร์ เพราะถ้าดูจากแผ่นคุณอาจจะปิดทิ้งเลิกดูตั้งแต่พาร์ทแรก และหากลำโพงไม่ดี คุณอาจจะพลาดซาวด์ที่ช่วยมาลดความจืดของหนังไป

ปล.2. น้องพายกับน้องวีโคตรน่ารัก แถมออกมาพร้อมกันอีก แม่งเอ๊ยยย

#dietomorrow #ทำเซียนเหมือนเรียนมา

- ให้คะแนนบทหนังน้อยเพราะบทมันเรียลจนเหมือนไม่มีบท
- หนังเรื่องนี้ไม่มี CG มั้ง

ภาพยนตร์ที่เป็นเหมือนกับงานศพ จำลองการบันทึกภาพวาระสุดท้ายก่อนความตายมาเยือนของหลายชีวิต ความตายดูเป็นจุดพลิกผันที่ยิ่งใหญ่และไม่มีวันหวนกลับ ความตายเป็นคำที่ทรงพลังและสั่นสะเทือนคนเรารุนแรงอยู่ทุกช่วงยุคสมัย ทว่าใน Die Tomorrow ภาพยนตร์ที่ครุ่นคิดหนักเกี่ยวกับความตายกับเลือกที่จะนำเสนอช่วงเวลาสามัญก่อนความตายที่ช่างเป็น “วันธรรมดาๆ วันหนึ่ง” ไม่มีสัญญาณบอกเหตุ ไม่มีใครล่วงรู้ ไม่มีการบอกลา และยังไม่ได้ทำอีกหลายสิ่ง

นวพล ธรรมรงค์รัตนฤทธิ์ คือหนึ่งในผู้กำกับร่วมสมัยที่ไม่ว่าจะหยิบจับอะไรก็เป็นที่จับตามองของตลาดที่หลากหลาย ไม่ว่าจะเป็นตลาดแมส อินดี้ ไปจนถึงกลุ่มคนดูที่อยู่กึ่งกลางระหว่างทั้งสอง หนังของนวพลมักห่อหุ้มด้วยคอนเซปต์ที่น่าสนใจ เขามักสร้างโครงกระดูกสันหลังของเรื่องผ่านคอนเซปต์การเล่าเรื่องบางอย่าง และค่อยๆ ขยับขยายเรื่องราวผ่านคอนเซปต์นั้น ใน Die Tomorrow เขาเลือกเล่าเรื่องชีวิตของตัวละครหลายชีวิตในโมเมนต์ช่วงก่อนที่ตัวละครเหล่านั้นจะพบกับความตาย หรือได้รับผลกระทบจากความตายในไม่ช้า ตัวละครทุกตัวของเขาไม่มีใครหยั่งรู้ล่วงหน้าหรือจับสัญญาณบอกเหตุใดใดได้เลย พวกเขาต่างใช้ชีวิตตามปกติราวกับขณะที่ความตายกำลังคืบคลานมาอย่างเชื่องช้าและสงบเสงี่ยม

ถึงหนังจะจับประเด็นเรื่องใหญ่โตทางอารมณ์อย่างความตาย แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีที่จะเร้าอารมณ์คนดูให้พานโศกเศร้าหรือรู้สึกถูกกระตุ้นให้กราฟอารมณ์พุ่งดิ่งแต่อย่างใด เพราะนวพลเลือกที่จะเล่าเรื่องอย่างเบาบางเอาเสียมากๆ บางเสียจนคนที่ไม่ได้มีประสบการณ์ลึกซึ้งที่สามารถเชื่อมโยงกับความตายอันเงียบสงบในหนังอาจจะจูนกับหนังยากอยู่เหมือนกัน และอีกข้อสังเกตหนึ่งคือแม้นวพลจะถือได้ว่าเป็นผู้กำกับที่มีสายตาละเอียดอ่อนและถ่ายทอดได้อย่างเรียลริสติก แต่ด้วยคอนเซปต์ของเรื่อง กิมมิกที่วางไว้อย่างรัดกุมและโดดเด้งออกมามากในบางครั้งก็ทำให้เกิดเป็นช่องว่างที่ไม่นำพาสำหรับคนดูบางกลุ่มอยู่เหมือนกัน

Die Tomorrow จึงเป็นหนังที่ยากจะนิยามเพราะหนังให้ความรู้สึกที่ก้ำกึ่งระหว่างความเศร้ากับความรับรู้สามัญเกี่ยวกับความตาย ความที่หนังพยายามเบาบางทั้งประเด็นและการสร้างอารมณ์ทำให้การจูนติดกับหนังอาจทำได้ยากอยู่เหมือนกันสำหรับหลายๆ คน แต่กับใครที่มีประสบการณ์ครุ่นคิดลึกซึ้งถึงความตาย หรือเคยได้รับผลกระทบจากความตายอาจจะจูนหนังติดได้อย่างลึกซึ้ง เพราะสิ่งที่หนังพยายามทำทั้งเรื่องอย่างซื่อสัตย์แข็งขันคือการที่บอกกับเราทุกคนว่าในหลายๆ ครั้งวาระก่อนตายมักมาอย่างเงียบสงบในวันธรรมดาๆ ของชีวิตโดยที่ใครต่างก็ไม่รู้ตัว